Het was dinsdag 12 mei de Internationale Dag van de Verpleging. Die dag trokken diverse hulpdiensten zoals politie, brandweer en handhaving – diensten die overigens zelf ook wel een applaus verdienen – naar het Amstelland Ziekenhuis om de verpleging met een applaus van twee minuten te bedanken voor al het (over)werk dat ze in deze tijd van Coronacrisis hebben gedaan en nog gaan doen.
Maar al die kosteloze waardering geeft mij een hypocriet gevoel. Zo ongeveer op dezelfde tijd schold een man, in een van de supermarkten bij mij in de buurt, een echtpaar van middelbare leeftijd de huid vol, omdat de man van het stel met zijn blote handen tussen fruit en groente woelde om de kwaliteit van de appels en peren te beoordelen. En ze daarna terug te leggen. Opeens schalde een harde stem door de ruimte. Een jongere man, zo tussen de 25 en 35 jaar, adviseerde het stel luid en duidelijk eens te gaan kijken op de IC-afdeling van het ziekenhuis, waar hij werkte. Zouden ze dan misschien de ernst van het Coronavirus onder ogen zien? “Jullie zijn de mensen, die de ellende op onze IC-afdeling veroorzaken. Door jullie sterven de mensen in onze handen. Kijken jullie geen TV? Luisteren jullie niet naar de radio en lezen jullie geen kranten?”, riep hij.
Het stel wist niet hoe snel het zich uit de voeten moest maken. Dat was voor mij genieten geblazen. Eindelijk een stel hufters dat de les wordt gelezen. Een stel dat vindt dat wetten en regels niet voor hen bestemd zijn, ook al veroorzaken zij met hun gedrag wellicht een nieuwe rij slachtoffers.
Eindexamenfeestje
Net zoals een paar weken geleden, toen ik door de Heemraadschapslaan reed en zag hoe een uitgebreide schare oud en jong, met omhelzingen en zoenen vierde dat een van de kinderen geslaagd was voor het eindexamen. Maling hebbende aan de regels, die de regering heeft opgesteld om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Niet beseffend dat zij zichzelf in gevaar brachten – moeten ze zelf weten – maar ook dat zij speelden met de gezondheid van anderen. Daarom vind ik, wat ‘klikken’ genoemd wordt, niet zo erg. Onverschilligheid of lak hebben aan regels gaat me wel aan, omdat ze ook mijn gezondheid mede in gevaar brengen. Eigenlijk gewoon een misdaad. Als we iemand zien inbreken waarschuwen we ook de politie. Dit is net zo erg, zo niet erger.
Anders vind ik de dame die, midden op een wandelpad, me de weg versperde, omdat haar telefoon ging. Geheel gedachteloos ging zij in het gesprek op. Toen ze me in de gaten kreeg riep ze sorry. Zo kan het dus ook. Het nieuwe gedrag op straat vraagt een andere concentratie. Ook ik ben wel eens, bij het passeren van een straathoek, bijna tegen iemand opgelopen, omdat je de omzichtigheid die nu nodig is even vergeet. Het is vergelijkbaar met wanneer je voor het eerst in Engeland rijdt. Je concentreert je op links rijden, maar op een stille weg ga je toch in de fout en rij je weer rechts. Ja, het volgen van de Coronaregels vraagt ook concentratie.
Ook creativiteit en initiatieven
Toch brengt de Coronacrisis ook nieuwe dingen aan het licht: creativiteit en initiatieven. Een fanatieke vliegtuigspotter vertelde me dat hij nu de meest vreemde vliegtuigen op Schiphol ziet landen. “Vliegtuigen die je hier nooit ziet. Allemaal vracht.” Op het speelterrein bij de Landtong zag ik vechtsportleraren een geheel nieuw soort judo en karate geven. De 1½ meter afstand werd stipt nageleefd. Ook door de “jonge dames” van de kinderopvang, die het grasterrein in beslag hadden genomen en na afloop de kinderen ook leerden hoe je gedisciplineerd de spullen opruimt. Zo zal het op veel plaatsen gaan.
Iedere crisis brengt nieuwe ideeën en nieuwe technieken voort. Denk maar eens aan Zoom, of hoe die digitale vergadersystemen ook heten. Straks, als het leven weer normaal wordt, zullen we heel wat vergaderingen af doen met zo’n Zoom-sessie. Dat bespaart veel reistijd en geld. Zo heeft, zoals Johan Cruijff ons al lang geleden leerde, ieder nadeel zijn voordeel. De zorgverleners en verpleegkundigen helpen we het beste door ons aan de regels en adviezen te houden. Dat is dan niet hypocriet. Aan alle horken en hufters, zou ik willen vragen: Als het straks toch misgaat en de IC-afdelingen weer volstromen, nemen jullie dan de verantwoordelijkheid daarvoor op je? 2600 Euro per persoon per dag kost toch een IC-bed?
Amstelveen, 14 mei 2020 Frits Suèr
Voordat hij in 1986 het bedrijfsleven in ging was Frits Suer 25 jaar sportjournalist met uiteraard een onafhankelijke mening. Ook in zijn nieuwe functies in o.a. het bedrijfsleven bleef hij een onafhankelijke geest en dus nu ook als bestuurslid van bbA. Die onafhankelijkheid betekent automatisch dat zijn mening in zijn columns niet altijd de mening hoeft te zijn van de bbA – fractie
