Zo’n 30 jaar heb ik met een grote recreantengroep van Brother/Martinus-volleybal iedere dinsdag getraind in het inmiddels afgebroken zaaltje Zonnestein. Met enige regelmaat heb ik daar ook geweldige feesten beleefd en bijzondere bijeenkomsten, die bepalend werden voor het Nederlandse topvolleybal. Binnen bbA heb ik al eens verteld over de ergernis bij die recreantengroep toen men zag dat, na de sloop van Zonnestein 66, er nu al drie jaar lang niets voor in de plaats is gekomen. Die recreantengroep is in de loop der jaren wat uitgedund, maar bestaat nog steeds. In de gesprekken na de training valt nog regelmatig het woord Zonnestein en is er onbegrip over de sloop, maar nog meer over het onbenut laten van de vrijgekomen grond. Drie jaar nu al. Bovendien – zo redeneert men bij Martinus – hadden we in die tijd nog drie keer 15.000 euro voor de club kunnen verdienen, zijnde het bedrag dat Martinus de laatste jaren, na het hoogtepunt van de club, nog aan het barretje bij de sportzaal verdiende.
Het is dan ook met grote interesse dat ik, eind april, het debat volgde over de vaststelling van het bestemmingsplan Zonnestein 66. De vertraging werd me duidelijk, evenals de gevolgen. Want wat is het geval? De gemeente kwam met een plan voor een gebouw van zes bouwlagen met in totaal 35 appartementen, een ondergrondse garage en een kinderdagverblijf. De buurtbewoners schoten het plan af en de gemeente besloot het aan die bewoners zelf over te laten voor het gebied een plan te maken wat daar gebouwd moet worden. Meer vrijheid voor de bouwers/bewoners, minder regels, precies zoals nogal wat Amstelveners het willen. Het experiment kreeg de naam “ontslakken” mee. Ik denk dat men hiermee bedoelde sneller bouwen, minder procedures enz. Nou dat heeft men geweten.
Andere bezwaren
De bewoners werden het niet eens. Bovendien was men vergeten een groep bewoners van de lage flats aan Zonnestein in de werkgroep op te nemen. Toen dat hersteld was, kwamen van die kant weer andere bezwaren. Kortom ieder voorstel kreeg een protest. Het kwam er op neer dat de bewoners eigenlijk helemaal geen bebouwing willen, maar het terrein voor hun honden vrij willen houden.
Het resultaat na drie jaar democratisch kibbelen is dat in plaats van de 35 geplande woningen er zes luxe vrijstaande huizen komen tegen een prijs, die ook voor de eenvoudige middenklasse niet te betalen is. Meer woningen voor de starters, middenklasse en Amstelveners was het credo. Vergeet het maar. Deze huizen worden zo duur dat ze door niet-Amstelveners gekocht gaan worden als belegging en verhuurd worden voor heel veel geld.
Groen van Prinstererlaan
In dezelfde commissievergadering uitten insprekers hun bezwaren tegen de nieuwbouw op de Groen van Prinstererlaan. Te groot en te hoog tussen de eengezinswoningen. Dus minder zon, minder licht en minder ruimte voor hen. Dat zou wel eens waardevermindering voor hun huizen kunnen betekenen is het overigens niet onlogische argument. Een van de insprekers deed zeer specifiek een beroep op de bbA-wethouder, zijnde van een partij die het belang van de Amstelveners voorstaat en een die fel tegen verdichting is.
Wil Amstelveen meer woningen voor starters, de jonge middenklasse en voor de Amstelveners zelf, dan – zo had het gemeentebestuur al eens vastgesteld – moet men de hoogte in. Dat is best, maar ”not in my backyard”, zoals diverse raadsleden het uitdrukten. Zo wordt het voor de gemeente wel heel moeilijk om de belofte goedkopere woningen te bouwen waar te maken. Dus ……… vergeet het maar, om over sociale woningbouw maar niet te praten. Dit gebeurt er dus als je het overlaat aan de markt, zoals dat heet. Woningbouw in handen van de overheid is overigens ook niet alles. Kortom: te veel mensen op te weinig ruimte. Men zal er aan moeten wennen wat verder van werk of familie te gaan wonen. Ik geef toe, het is een zwak argument, maar van mijn werkzame leven heb ik 34 jaar mijn werk gehad op een uurtje of meer rijden van mijn woning.
Amstelveen, 4 mei 2018 Frits Suèr
