In de afgelopen week ben ik behoorlijk geschrokken. Natuurlijk kende ik ze wel, die vaste mopperaars op alles wat de overheid en de politiek doet. Maar wat ik in de afgelopen week hoorde van ogenschijnlijk heel redelijke en weldenkende mensen had ik nooit durven denken. Ik concludeer daaruit dat het vertrouwen in de politiek helemaal weg is. Ook in de plaatselijke politiek. Dat is raar, want we wonen in een stad met de beste voorzieningen van het land, met een zeer toegankelijke ambtenarij, gemakkelijk te benaderen politici en een servicegericht raadhuis.
En toch krijgt de overheid de schuld van alles: rotzooi bij de afvalbakken ? “Waarom haalt de gemeente dat niet weg?”, vraagt men dan. Afvalzakken in de bosjes? Schuld van de gemeente. Wat zwerfvuil met boombladeren in de tochtstrip tussen het winkelcentrum Groenhof en de flat na een stormachtige dag? “Belachelijk dat de gemeente dat nog niet heeft schoongeveegd”. Een beetje gemaaid gras op de voetpaden in de parkjes? “Waarom veegt men dat niet op? Staat zo slordig”. En zo kan ik nog even doorgaan. Ik reageer daar wel eens op met: “Ja dat soort problemen hebben ze in Syrië en Afghanistan niet. Gelukkige mensen daar, niet? Dan kijkt men mij wel even raar aan.
Verwend kind
Ik vraag me dan af: wat is dat toch? Alles is hier beter geregeld, de gemiddelde inkomens zijn hoger en we kunnen eigenlijk kopen wat we willen. De armste Amstelvener heeft het nog aanzienlijk beter dan de gemiddelde Afrikaan. Is de Nederlander een verwend kind geworden, dat in alles zijn zin wil krijgen.
We gaan de campagnetijd voor de gemeenteraadsverkiezingen (21 maart 2018) in. De raadsleden gaan de wijken weer in om te horen wat er leeft. Ik wens ze sterkte want ze krijgen heel wat onredelijke verwijten naar hun hoofd geslingerd. Dat neemt niet weg dat de politici antwoord op vragen moeten geven. En daar schort het wel eens aan. Duidelijke antwoorden in begrijpelijke taal, verschoond van het ambtelijke jargon. Ik denk dat de argwaan en boosheid ook wordt gevoed door zaken die bijna niet zijn uit te leggen of niet worden begrepen.
In mijn wijk vraagt men zich af waarom het voetpad aan de noordzijde van het Turfschip niet honderd meter kan worden doorgetrokken zodat men niet hoeft om te lopen naar het medisch centrum aan de Marne. En waarom er niets gedaan wordt tegen de fietsers en scooters, die de bejaarden met rollator en al van de voetpaden in de parkjes rijden? Bij mijn volleybalclubje vraagt men zich af waarom het clubgebouw Zonnestein plaats moest maken voor woningbouw, terwijl er twee jaar na de sloop nog geen enkel teken van bouw is gesignaleerd. “Hadden we toch mooi nog twee jaar leuk geld voor de club kunnen verdienen in het aftandse maar o zo geliefde clubgebouwtje?”
Tot de raadsleden die de wijken in gaan zeg ik: bereid je maar voor op al of niet terechte boze Amstelveners. Waar het dan om gaat is takt, geduld, een goede uitleg en bevredigende antwoorden. Antwoorden waar geen speld tussen te krijgen is. Toen men in ons wijkplatform klaagde over de komende busverbindingen merkte ik op, dat – zo is het me altijd verteld – Openbaar Vervoer een zaak van de Regio is en dat Amstelveen daar weinig over te vertellen heeft. Er stond iemand op en zei: fout. Ik weet door mijn beroep er alles van en Amstelveen kan wel degelijk wijzigingen aanbrengen in de OV-plannen. Maar dan moet men wel voor die extra service betalen. Maar Amstelveen heeft er geen geld voor over”. Ik heb het nagetrokken en mijn opposant had gelijk.
Ik bedoel maar: men wil geen halve waarheden meer, maar hele waarheden. Ook zo iets met Schiphol. Het maximum is 500.000 vluchten per jaar. Men wil meer. Het kan omdat men een andere berekening van het lawaai heeft bedacht. Laat me niet lachen: een andere berekening …? Een en een is al jaren twee. Nu wil men met een nieuwe berekening er drie van maken. Kijk, dat pikt het publiek niet meer. En zeker niet van Schiphol-directeur en -dromer Nijhuis. Dus uitleggen en nog eens uitleggen……!
Amstelveen, oktober 2017 Frits Suèr
